ام...سلام؟:_) خب، دلم برا چالش های سی روزه تنگ شده بود. آخرین بار اردیبهشت انجام دادم. این چالش سی روزه رو سلین شروع کرده

 

درباره ده سال بعدت بنویس. چه کسایی توی زندگیتن؟ چه شغلی داری؟ چه عاداتی خواهی داشت؟ توی اوقات فراغتت چیکار میکنی؟ کجا زندگی میکنی؟

ده سال بعد..

احتمالا دانشگاه ام، بستگی به کنکور و رشته ای که هنوز انتخاب نکردم ئه که چی میخونم؛ ولی اگه از "الان" بخوام به اون موقع نگاه کنم، احتمالا دارم برای مهندس (مهندس چی رو نمی دونم حقیقتا) شدن می خونم؛ دوست دارم توی کتابخونه ای یا کافه ای هم به صورت پاره وقت کار کنم. 

عادات؟ عام، فکر کنم یک گربه تا اون موقع داشته باشم، یا وقتایی که بیکارم پیاده یا با ماشین میرم بیرون شهر؟ یا احتمالا اگه بیرون شهر نرم، لیست همه مکان های تاریخی جایی که توش زندگی میکنم رو میرم؛ نمی خوام همینطوری هوای الکی تنفس کنم. آره. مهم ترینش همینه، فارغ از بقیه چیزها. 

 

2.چه زمانی توی زندگیت از ته دلت احساس خوشحالی کردی؟

خوشبختانه، زیادن. زمان های زیادی تو زندگیم از تهِ دلم احساس خوشحالی کردم. حتی بعضی هاشون جوری بودن که وقتی از الان بهش نگاه می کنم با خودم میگم "من چرا سر اینا خوشحال بودم؟" اما اون حس خوشحالی رو یادم می آد. تو مسابقه بسکتبال، انواع بحث ها، وقتی تنهایی رو جای بلندی ایستادی و به پایین نگاه می کنی، تو همه شون اینطوری بودم که "هی‌‌. تو انجامش دادی" و این یکی از چیزاییه که منو از تهِ دلم خوشحال می کنه.

 

3. یه لیست از چیز هایی که میخوای توی زندگیت بهشون برسی بنویس 

1. رسیدن به اهدافم (زیادی کلی بود ولی خب) 

2. فولکس زرد

3. قفسه کتابخونه خیلی بزرگ از کتابا و مانگاها. 

4. نوشتن کتاب. به طوری که بتونم به همه بگم "این کتاب. کتاب منه!" 

5. چند زبانه شدن؛ یادگیری همه زبان هایی که دوستشون دارم 

6. خونه درختی

7. حداقل یک بار تجربه کردن چیزهایی که برای اکثر آدما هیجان انگیزه. کنسرت، بانجی جامپینگ، موج سواری و غیره 

8. آرامش

9. رشد کردن از لحاظ عقلی و فکری. اتفاق می افته اما اون چیزی که می خوام بهش برسم اینه که بزارم درست اتفاق بیفته

10. سبک زندگی مورد علاقم

(بعدا نوشت: اشتباهی فکر کردم نوشته یه لیست از ده چیز:| اما خب همین ده تا کافیه. بعدا شاید اضافه کنم)

 

4. کدوم یکی از آدمای معروف برات الهام بخشه؟ چرا؟

فکر کنم... همه؟ از آرتیست های کیپاپ تا الکس فرگوسن مثلا. (آخریه از اثرات خودندن زندگی نامشه. تازه خوندمش و شدیدا اعتقاداتش رو دوست دارم) و آره. همه آدمای معروف، اون موقعی که باهاشون آشنا می شم، تا یه مدت برام الهام بخشن. 

 

5. اگر فقط سه روز وقت داشته باشی که ده میلیون پوند رو خرج کنی، باهاش چیکار میکنی؟

خب سلین نوشت سیصد میلیارد. 

دویست میلیاردش رو پس انداز می کنم. صد میلیارد هم خرج می کنم. بعد با خیال راحت می خوابم.

 

6. اگر میتونستی زندگیت رو از اول شروع کنی و سه تا چیز رو عوض کنی، چه چیز هایی رو تغییر میدادی؟

من به اون جمله "اگه همه اتفاقات زندگیت نمی افتادن، شاید تو الان اینی که هستی نمی بودی" اعتقاد دارم؛ اما خب یه سری اتفاقات هستن که تو تصمیم گرفتی اما نه چیزی یادت دادن و نه به دردی خوردن. پس  

1. به بچه های فامیل نزدیک نمی شم. 

2. توی یه دوره ای؛ بد اخلاق(!) نمی شدم. 

3. یکم بیشتر، خیلی بیشتر...حرف می زدم.

 

7. یه نامه برای خود 10 سالت بنویس.

سلام. حالت چطوره؟ همیشه دوست داشتم (داشتی؟...) یه نامه از آینده دریافت کنم یا از گذشته. فکر کنم یک بار سعی کردی برا من نامه بنویسی اما نشد. نه؟ اما خب بیخیال.

یسری چیزا می خوام بهت بگم؛ اما نمی گم. چون اول اینکه تو هیچ وقت اینو نمی خونی و این یه حرکت نمادینه تا فقط بدونم تو ده سالگی چطور بودم، دوم اینکه بنظرم خودت (یا همون خودم) بفهمیم بهتره. اما چیزای بدی نیست. خیلی چیزا بهت یاد میده. 

بیخیال، برو توی کمد، با استرس کوری بخون. جفتمون میدونیم بهت گفتن اون هنوز مناسب سنت نیست اما بخونش. بیخیال همه چی. و نترس اون جا نقطه امن توعه. نقطه امن منه. نقطه امن ماعه. 

پی نوشت: اینم بین خودمون بمونه، بعضی اوقات با حالت پوکر بهت نگاه میکنم. نارحت نشیا

 

8. تصورت درباره یه تعطیلات تابستون ایده آل چیه؟

تابستونی که بیشتر اوقات توی اتاق باشی، خودت رو با لیست کتاب/فیلم و سریال و همه چیز به درد بخور خفه کنی؛ تابستون ایده آل منه. 

 

9.اگر قرار بود از روی زندگیت یه فیلم بسازن، کدوم آدم معروف نقش تو رو بازی میکرد؟ چرا؟

عام. نمیدونم. فکر کنم خودم. من بازیگر خوبی نیستم اما چون فیلم زندگی منه، فعلا بازیگری رو نمی شناسم که 'من' رو بتونه به خوبی در بیاره‌. 

(بعدا شاید ویرایشش کردم) 

 

10. اگر قراره بود توی یه جزیره با سه نفر گیر کنی، اون سه نفر چه کسانی بودن؟

(با بچه های بزهس خفن ترین می شد=))))وای) 

با دشمنام(!) اتفاقات جالبی می افتاد. یا آدمایی که همیشه دلم می خواست باهاشون آشنا بشم و نشدم. آره‌. از بین این سه تا. 

من تو رو درک نمی کنم، من حقِ تو برای داشتن چنین احساساتی رو درک می کنم. 

تو هم لطفا سعی کن دفعه بعدی که از عبارت "درکت می کنم" استفاده می کنی، منظور اصلیت "قضاوتت می کنم" نباشه. 

وقتی روی خودت برچسبی می زنی، باید ری اکشن عمومی که مردم در مقابل اون برچسب دارن رو تحمل کنی. آدمای معمولی هیچ وقت از یه شاعر برجسته توقع ندارن هرروز ساعت هفت تا نه صبح با بچه های مهد کودک بازی کنه، یا هیچ کس فکرشو نمی کنه اون دختر بوکسر درباره مدل های جدید کاشت ناخون چیزی بدونه

و اون موقعست که اونا تبدیل به آدمای "عجیب" می شن

یه چیز دیگه هم عجیبه می دونی؟ همین آدمای به اصطلاح عمومی "عجیب" که هیچ کس بهشون اهمیت نمی ده و جامعه اعتماد به نفسشون رو زیر خط فقر کرده، همون آدما یه موقعی‌.. عده خیلی کمی از اون وسط تصمیم می گیرن به جامعه خودشونو نشون بدن. و اون موقع از "عجیب" به "نابغه" تبدیل می شن. 

و این خیلی عجیبه. نه؟

قویه. همه بهش افتخار می کنن و دوست دارن مثل اون عاقل و قوی باشن. در حرف ها و کارهای اون قدرت رو می بینی، می خوای شبیهش باشی، بتونی از پس زندگیت بر بیای و مقاوم باشی. اونایی که از قبل باهاش بودن میگن که اینجوری نبود، قوی نبود. حتی آبرو درست و حسابی نداشت؛ اما این قهرمان بودن آبرو ریخته شده قبل رو نشون نمی ده. باور نمی کنی. 

 

حالا اون هرروز به قوی بودن ادامه می ده و تو به حسرت خوردن 

 

و درست همون موقع که فکر می کنی در قوی ترین حالت خودشه، در مقابل زندگی زانو می زنه. تسلیم میشه. هی صبر کن ببینم، این همون قهرمان رویین تن بود؟ همینی که زانو زده و از زندگی می خواد یه کم صبر کنه تا به خودش بیاد همون آشیلی یه که تو ذهنت ساخته بودی؟ 

اوه متاسفم که قهرمان نبود، شایدم هنوز هست. اونم یه انسانه آخه. تقصیر تو بود که فراموش کردی هر رویین تنی یه پاشنه آشیل داره.

ولی بیا، بیا فراموش نکنیم همین آدم زانو زده ناتوان، اون رویین تن قهرمانه. 

"تابستان خود را چگونه گذراندید" 

با اینکه این جمله تو همه فیلمای مدرسه ای میاد، ولی من واقعا هیچ وقت همچین انشایی ننوشتم. اینم اولیشه. 

پست ماهنامه رو یادتون میاد؟ با خودم قرار گذشته بودم که "هرچی بشه تو باید بنویسیشون" اما نشد. شاید می تونیم اینجوری نگاه کنیم که من حوصله نوشتن این چیزا رو ندارم. روزمرگی، روزمرگی نوشتن واقعا سخته‌. عجیبه اما با چیزای تویئت مانند برا نوشتن تو هر روز بهتر کنار میام. 

 

–امسال، موقع تابستون مثل هرکس دیگه ای برنامه زیاد داشتم، بیشترشون هم عملی کردم. اما یه ویژگی آزار دهنده راجب من اینه که بعضی اوقات پروژه دیدن فیلمی رو رها می کنم، بعد اونقدر نسبت بهش حس بدی پیدا می کنم که بجای رها کردن کامل اون فیلم، به پروژه های دیگه اهمیت نمی دم و این دقیقا به شکل دومینو مانندی باعث خراب شدن همه برنامه ها میشه. می تونم کنترلش کنم اما مزخرفه 

 

–بدترین کاری که کردم، نخوندن بود. طاقچه بینهایت و خوندن پرسی جکسون رو رها کردم، این چند وقت اینجوری شدم که کمتر کتابی می تونه جذبم کنه. شاید بخاطر این باشه که فاصله گرفتم. حتی فن فیک هم نخوندم. و فکر کنید چقدر پشیمونم از اینکه لیست کتاب های تابستون و فن فیک ها از گوشه سلام می رسونه و دیگه نمی تونم مثل تابستون اونا رو راحت بخونم. 

 

–یچیز دیگه، من سادیسم دارم. البته همه درونمون سادیسم حتی شده کوچیک داریم. اما من قوی تر از اطرافیان دارم. بعضی اوقات عصبانیت درونم رو نمی تونم آروم کنم، بجای فکر کردن به شکلی که باید باشه حرفای عصبی کننده ای می زنم و بقیه ناراحت میشن‌..که البته حق دارن و فکر کنید من چقدر پوکر و عصبی میشم از اینکه حرفی که توی عصبانیت می زنم همه چی رو نابود می کنه در صورتی که اگه با آرامش فکر می کردم، یسری اتفاقا نمی افتاد 

ازش متنفرم اما این رو هم می تونم کنترل کنم‌. 

 

–شش ماه از سال گذشت، به قول آگاتا کریستی تو فیلم آگاتا و حقیقت قتل "من کسی نیستم که با فکر اینکه وضعم می تونست بدتر باشه حالمو بهتر کنم" و این در مورد منم صدق می کنه‌. اگه نیمه دوم سال مثل همین شش ماه اول باشه و خودمم یسری از چیزها رو تغییر بدم، زیبا میشه

 

–پایان انشا.

 

 

آهنگ نوشت:  چون حیف بود اوپینگ مورد علاقم از ناروتو اینجا نباشه 

اولین روز بعد از تمام کردن انیمه ای که نصف سال را باهاش گذراندیم، را چگونه بگذرانیم؟ (20 نمره)