‌‌

روز دوم: زندگی پنهان نویسنده ها. نمره 3 از 5

این در اصل برای دیروز بود=) 

داستان راجب نیتن فاول، یه نویسنده معروفه که مدتی از نویسندگی به طور کامل کناره گیری کرده و توی یه جزیره دور از جمعیت زندگی میکنه، یه نویسنده جوونی که دوستش داره از جزیره سر در میاره و طی یه اتفاقاتی متوجه میشه نیتن رازهایی رو پنهون می کنه.

ریتم کتاب سریعه و اتفاقات سریع اتفاق می افتن. یکی از چیزهایی که من در کتاب ها دوست دارم و در این کتاب هم بود، نوشتن جمله های معروف در فصل های کتاب بود. خیلی از این جمله ها در مورد نویسندگی بودن که برای هر نوع نویسنده قابل درک هستنD: 

لقب نویسنده هم به نظرم درست مثل رئیس جمهوره، آدم تا آخر عمر به یدک می کشه. حتی وقتی دیگه چیزی نمی نویسه. 

یک نویسنده هیچ وقت به تعطیلات نمی رود. برای یک نویسنده،  زندگی یعنی نوشتن یا فکر کردن به آن. 

نویسنده ها همیشه داستان های واقعی زندگی را تغییر می دهند تا به داستان های خیالی خودشان بروند

نکته اصلی اذیت کننده این بود:

توی نسخه طاقچه، هیچ علامت نگارشی رعایت نشده بود:| و وقتایی که گفت و گو اتفاق می افتاد، گوینده ها رو اشتباه می کردی، نمی تونستی بفهمی نفر اصلی که حرف میزنه کیه. این تو راوی ها هم اتفاق می افته و این دلیلیه که نمره 3 از 5 رو بهش می دم. 

روز سوم: پسری با 35 کیلو امید. 5 از 5

نکته بی ربط اما مهم: همه به یه آیسانی که اکانت طاقچه ش رو بهشون بده نیاز دارن، پایان. 

یه کتاب کوتاه که طی یک ساعت تموم میشه، برای من حس یه وانشات روزمره شیرین رو داشت. داستان راجب گرگوری یه، پسری که از مدرسه متنفره اما به شدت در کارهای فنی با استعداده! این کتاب یادمون میاره چقدر مدارس مزخرفن چون نمیتونن توانایی هر کودک رو ببینن و همه رو بر یه اساس قضاوت میکنن. همه ما حتما با یه گرگوری آشنا بودیم، اون پسر و دخترای تنبل تمام کلاس یه گوشه می شینن و معلم ها با انواع لقب ها صداشون میکنن. چند بار خود ما قضاوت شون کردیم؟ و چند بار دلمون براشون سوخت؟ بدون اینکه بدونیم اونها هم مثل هرکسی باهوشن؟ 

به هر حال، من آدم های زیادی را می شناسم که آن جا را دوست ندارند. خود شما، مثلا اگر از شما بپرسم :«مدرسه را دوست داری؟» سرتان را تکان می دهید و می گویید نه، معلومه که نه. فقط ممکن است پاچه خوارهای حرفه ای بگویند بله؛ یا افرادی که آن قدر درسشان خوب است که هرروز صبح مدرسه رفتن برای ارزیابی توانایی ها برایشان مانند تفریح است. وگرنه... چه کسی واقعا مدرسه را دوست دارد؟ هیچ کس. 

این پست دو بخش داره، صادق باشم بخش دوم بیشتر به دردتون می خوره تا روزانه و خلاصه ای از زندگی من. 

به عنوان کسی که آخرین نوشته ش در وبلاگ به دی ماه سال پیش برمیگرده، خلاصه ای می دم تا با این پنل و بیان احساس غریبگی نکنم. 

خب، سلام. 

اول اینکه از هلن ممنونم برای گذاشتن چالش دوباره گریزی به سوی کتاب که باعث شد بعضی انسان ها از غارشون بیرون بیان. (D:) 

سال جدید شروع شده و من مثل پارسال هیچ نوشته خاصی از دستاورد ها، خودم و حتی چالش لبخند به جا نذاشتم. اما خب، با حساب اینکه گذشته ها گذشته اگه بخوام از شروع سال یه تعریفی بدم؛ شروع خوبی داشتم، توی روزهام حداقل یه کار مفید انجام می دم که خوشحال کنندست. 

توی این مدت دی ماه یا حتی قبلش، به معنای واقعی توی غار بودم، بیشترین کاری که کردم فکر کردن بود. خب صادق تر باشم، راجب خودم فکر می کردم و سعی می کردم خودم رو بشناسم (که بعضی جاها با غم هایی رو به رو می شد) حالا هنوز هم این کار رو می کنم.

چیزی که باعث شد اینجا ننویسم سوال درگیر کننده "من چه جوری می نویسم؟" "یا قلم من، قلم خود منه؟"  بود. هنوز هم درگیرش هستم اما دوست ندارم این سوال دلیلی باشه تا اینجا ننویسم. 

خب، بریم سراغ چالش. 

روز اول: زندگی خود را دوباره بیافرینید. نمره 4 از 5 

فکر می کنم از عنوان کتاب موضوعش مشخص باشهD: اولین بار اسم این کتاب رو توی یکی از برنامه های مجتبی شکوری در کتاب باز شنیدم، اون موقع اسم کتاب رو جایی نوشتم تا بعدا بخونم. اما رفت تا چند ماه بعد. یک بار دیگه اون برنامه پخش شد و این بار هم با خودم گفتم باید تهیه کنم. توی این بازه زمانی طاقچه کتاب رو رایگان گذاشتن بود و من از اونجا که اسم کتاب یادم نبود، بدون اینکه بدونم تو طاقچه داشتمش:)) 

اول اینکه، من اهل کتابای روانشناسی با عنوان هایی مثل «زندگی خود را تغییر دهید!» «راز خوب زندگی کردن» و غیره نیستم، این کتاب هم -تا اونجا که من اطلاع دارم- شبیه کلیشه ها نیست. 

نویسنده این کتاب، جفری ای یانگ عقیده داره ما الگوهایی در زندگی داریم که باعث بروز مشکلات در زندگی مون میشن و نقش اساسی در اونها دارن. اسم این الگوها رو تله های زندگی گذاشته و معتقده اونها از دوران کودکی درون ما هستن. 

تله ها یازده تا هستن، چندتاشون مثل: 

ترک شدن 

سو ظن و بد رفتاری 

وابستگی 

آسیب پذیری 

طرد شدن از اجتماع 

حق طلبی 

و.. هستن. 

حالا ریشه این تله ها از کجا میاد؟ توی این کتاب از چند نفر دارای این تله ها صحبت میشه و کودکی هرکدوم مورد مطالعه قرار می گیره. مثلا مدلینی که تو کودکی تجربه تجاوز رو داشته، دچار تله بی اعتمادیه و نمیتونه یه رابطه بلند مدت رو تجربه کنه. کتاب در مورد اینها حرف میزنه. اینکه چقدر ریشه مشکلات ما به کودکی مون برمیگردن و چقدر اتفاقات میتونه فقط و فقط بر اساس خاطرات کودکی به وجود بیاد. 

در فصل ها پرسشنامه هایی هم قرار میده تا بفهمید دچار کدوم تله هایید و چطور می تونید بیشتر اونها رو بشناسید. 

خب، من توی موقع مناسبی خوندمش. قبل خوندن این کتاب راجب ریشه های کودکی زیاد فکر می کردم و این کتاب دید رو بهتر کرد، راه حل های پایان هر فصل برای هر تله، قابل تامل هستن. 

در کل این کتاب رو پیشنهاد می کنم. بخصوص به کسایی که فکر می کنید مشکلاتی از شما به کودکیتون باز می گردن و بشدت روی زندگیتون تاثیر دارن. 

​​​​​در تمامی مکان هایی که دیده ام، در تمامی خیابانها و کوچه هایی که در آنها قدم می زدم؛ در تمامی جمع های ساده و غیر قابل تحمل، دنبال فرد عجیب و غریبی می گشتم تا حرف های متفاوت و غیر معمول بزند و آن قدر تنها باشد که من تنها کسی باشم که ستایشش می کنم. 

و هنگام گشتن، این حقیقت در صورتم کوبیده می شد، که شاید، من خود همان فرد بودم. 

یه اوقاتی، حرف های به ظاهر بی اهمیت اهمیت بیشتری دارن. برای این هستن که شنیده بشن. 

مثلا وقتی معلم بهت میگه «از صبح عصبی شدم خدایا» یا «نظرت چیه امروز باهم بریم؟» یا وقتی تایپ میکنه «وای، استرسی که قبل امتحانا کشیدم..» 
تو میدونی معلمت پر از اعتماد به نفس و نیروی "تنبلی چیه بابا!" عه، یا میدونی خونشون به اونجا نمیخوره، یا میدونی از اینکه بگه استرس داره حس بدی بهش دست میده.
شاید خودشون هم متوجه نشن، اما تو کسی هستی که برا شنیدن این حرفها انتخاب کردن؛ براشون مهم نیست تو راجبشون چه فکری میکنی، چون تو، تویی. همونی که باید این حرف ها رو بشنوه. 
برای شنوای دیگران بودن یا فهمیدن اینکه آدما به ما اهمیت میدن حتما لازم نیست غزل ها و قصیده هاشون رو بشنویم یا به درد و دل های فیلسوفانه گوش بدیم؛ گاهی وقتا خیلی سادست. همینجاست. تو همین حرفای ساده قرار داره.

-دخترم (فلانی) رو از اون کلاس بغلی می شناسی؟ باهاش کار دارم

آره می شناسم. دو سال با هم همکلاس بودیم و من همیشه دور تر از او می نشستم. آره می شناسم، از نظر من زیباترین چشم را داشت. آره می شناسم، صدایش موقع کتاب خوندن قشنگترین است. آره او را می شناسم، سلیقه اش در انتخاب پروفایل هایش را دوست دارم. عکس هایی که از خودش را میگیرد هم. آره او را بیشتر از هرکسی میشناسم. البته نه. بیشتر از هرکسی دوست داشتم او را بشناسم. از کودکی اینگونه بودم. قبلا دردناک بودنش را درک نمی کردم. می دانید؟ برایم این گونه بود که خب "تو آن ها را از دور می بینی، ازشان خوشت می آید و همین دیگه. باید چیز دیگری باشد؟" میراکل می گفت احساس نیاز به دیگران فقط آن ها را از آدم دور می کند. من این را فهمیده بوده م. اینکه ممکن است نزدیکشان بشم و اتفاقات خوبی نیفتد و به اصطلاح نقاشی که از آن ها در ذهنم بود خراب شود را هم.

اما صادق باشم، بعضی اوقات حسرت می خورم که چرا بعضی آدم هایی که دوست داشته ام باشند، نیستند. هیچ وقت هم درک نکردم دیگران چگونه می توانند به بقیه نزدیک شوند، بخشی از زندگی هم شوند و تا ابد به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کنند. من نمی توانستم. حتی نمی توانم مثل نیکولا آهن ربای دلم را روشن کنم تا آدم هایی شبیه به من بهم بچسبند. انگار آهن ربای من هردو طرفش دفع می کند. تنها کاری که انجام می دهد همین است. داشتم چی می گفتم؟ آها بله او را می شناسم. مثل همه کسایی که می توانستم بشناسم. 

+دخترم کجایی؟ گفتم میشناسیش یا نه؟ 

-نه خانم گفتم که. نمی شناسم. 

و می دانی، فکر کنم آخر همه اش همین باشد. من آن ها را ببینم، تحسینشان کنم و روزی روزگاری در خیابان آن ها را ببینم یا معلمی ازم بپرسد او را می شناسی؟ و من بگویم نه، نمی شناسم. 

سه سالته؛ عمه برات جوجه میکشه. میگی "حالا من! من!" عمه می خنده. می دونه نمی تونی بکشی اما بهت میده. با مداد زرد توی دستای کوچولوت جوری یه جوجه شبیه جوجه عمه میکشی که تعجب می کنه. با لهجه ترکش قربون صدقت میره. 

برمیگردی سمت بابا. نشون میدی. "بابایی جوجه کشیدم" نگاه نمی کنه؛ لبخند نمی زنه؛ تعجب نمی کنه. 

عمه همیشه این خاطره رو برات تعریف می کرد‌ و بعدش می خندید. اما تو فقط لبخند نزدن بابا رو یادته. 

-

دوازده سالته. برای دانش آموزانی که تو مسابقه ها برنده شدن مراسم گرفتن. مثل همیشه تو مسابقات نقاشی شرکت کردی و برنده شدی. میری بالای سکو. ناظم بهت جایزه میده و لبخند میزنه. دستش رو میذاره رو شونت. احساس افتخار بهت دست نمی ده. چون اون دستی نیست که بخوای بهت افتخار کنه. 

برمیگردی سمت بابا که به زور مامان اومده. نگاه نمی کنه؛ بهت افتخار نمی کنه. 

-

بیست و پنج سالته. روز به روز بیشتر توی رشته ت موفق میشی و همه به اسم "نابغه جوان" میشناسنت. ایده های جدید. الهام های جدید. نقاشی های جدید. تحسین های جدید. 

بالاخره تونستی نمایشگاهی که آرزوش رو داشتی تاسیس کنی. بهتر از این نمیشه.

استادت میاد جلو، درباره اثر جدیدت توضیح می ده. همه دست می زنن. تشویقت می کنن. 

و تو برمیگردی تا بابات رو ببینی. نیومده تا نگاهت کنه. تا تشویقت کنه.

-

و تو اینو خوب می دونی،

همیشه قراره برگردی سمت کسی که هیچ وقت نگاهت نکرد.