روباه فکر می‌کرد شخصیت اصلی اونه. هیچ وقت دلیلی برای ترس تو خودش نمی‌دید. فکر می‌کرد این دیگرانن که باید نگران محو شدن باشن. فکر می‌کرد این دیگرانن که باید بنویسن، حرف بزنن، کار کنن و هرکار دیگه‌ای برای موندگار بودن انجام بدن. اون فرق داشت؛ یا حداقل خودش اینطور فکر می‌کرد.
یه روز اون بهش گفت. به روباه گفت که شخصیت اصلی نیست. روباه باور نکرد. پس اون دستشو گرفت تا ببره به قبرستون. به روباه تمام کسایی که مثل اون فکر می‌کردن رو نشون داد. «این کتاب‌های زیادی نوشت اما چون دادگاه با اونا مخالف بود، آخر همه اونا سوزونده شدن» «این فکر می‌کرد قراره اولین جغد پزشک دنیا باشه که از این محله میاد و این‌ یکی.. خب راستش خودمم نمی‌دونم کیه. می‌بینی؟ همه شون مثل همن.»

روباه چیزی نگفت. باور نمی‌کرد. نمی‌خواست باور کنه. فکر می‌کرد دنیا شگفت انگیزتر از اونه که بهش اهمیت نده. یا بهتر بگم؛ فکر می‌کرد خودش شگفت انگیزتر از اونه که دنیا بهش اهمیت نده.
اون گفت «هی. اشکال نداره. گریه نکن.»
روباه اهمیت نداد. همیشه فکر می‌کرد وقتی چیزی که براش مهمه رو از دست بده، قراره نابود بشه و اشک‌هاش هیچ وقت از ریختن نایستن. اما اینجوری نبود. 
وقتی باورتو از دست میدی، وقتی چیزی که سالها فکر می‌کردی واقعیت باشه رو از دست میدی‌.. تنها واکنشی که از دستت بر میاد خشمه. فقط خشم.

«آره می‌دونی چیه؟ واقعا اشکالی نداره. حتی اگه یه نفر منو به یاد بیاره؛ پس من هیچ وقت نمی‌میرم.»
روباه تسلیم نشد. بهترین ایده دنیا به ذهنش رسیده بود. تصمیم گرفت تمام شخصیت خودش رو به سنگ‌های رنگی تبدیل کنه و به مردم بفروشه. اولش سخت بود، کسی از روباه خوشش نمی‌یومد و حتی اون هم ازش حمایت نکرد، فکر می‌کرد احمقانه‌ترین ایده دنیاست. 
روباه تلاش کرد، اول اون تیکه‌هایی رو تبلیغ کرد که فکر می‌کرد همه خوششون میاد. ایده‌ش کار کرد. هرروز کسای بیشتری به مغازه میومدن تا تیکه‌های شخصیتش رو بخرن. بعضیا اون ساکت و آروم‌ها رو دوست داشتن، بعضی پر سر و صداها رو، شوخ‌ها، یه عده کتابخون‌ها و..
بعضی وقتا هم یسری فقط برای سرک کشیدن بین سنگ‌های روباه میومدن و تظاهر می‌کردن سلیقه سخت پسندی دارن در صورتی که روباه می‌دونست هیچ کدوم رو دوست ندارن. روباه از این دسته متنفر بود.
آخه می‌دونید... روباه برای هر سلیقه چیزی داشت. حتی شده سنگ‌های جدید خلق می‌کرد تا بتونه تیکه‌های جدید تری از خودش داشته باشه. هیچ‌وقت نمی‌خواست کسی نا امید از پیشش بره؛ چون می‌دونست این شکلی فراموش میشه. 

روباه تمام زندگیشو روی این شغل گذاشت. 

تموم شد. تمام تیکه‌هایی که درست کرده بود تموم شد. بجز یه جعبه. جعبه‌ای از تیکه‌هایی که خودش هم از دیدنشون وحشت داشت و می‌دونست هیچ وقت هیچ کس نمی‌تونه اونا رو بدون اینکه بقیه رو ببینه دوست داشته باشه. 

پس مغازه رو جمع کرد‌ و رفت تا اون رو پیدا کنه. با جعبه توی دستش و ناتوانی جسمی‌ای که داشت واقعا سفر سختی بود اما از پسش بر اومد. وقتی اون رو دید؛ روز قبرستون و تمام خشم‌ای که داشت رو به یاد آورد. دیگه اهمیتی نداشت. بهرحال قرار بود آرامش رو بعد این کار پیدا کنه. 

اون هم واقعا تغییر کرده بود. با کسای دیگه‌ای آشنا شده بود و زندگی جدیدی ساخته بود اما روباه هنوز هم داخل چشم‌هاش اونِ قوی و رک همیشگی رو می‌دید «پس همه رو بین بقیه پخش کردی، نه؟»

«آره. ولی عام.. این رو برای تو آوردم.» جعبه‌ی تیکه‌های باقی مونده رو گذاشت جلوی اون و منتظر واکنشش موند. اون نگاه کرد، چیزی نگفت، حتی ماهیچه‌های صورتش هم تغییری نکرد. چند دقیقه همینطور تو سکوت سپری شد تا اینکه سرش رو بالا آورد و پرسید «همین؟» و پوزخند زد. 

روباه تعجب کرد. نمی‌دونست الان باید چی بگه. فکر می‌کرد وقتی بالاخره اینا رو به کسی نشون بده قراره ازش بترسن، قراره رهاش کنن و کاری کنن برای همیشه فراموش بشه. 

اشکش رو پاک کرد. سرش رو به نشانه احترام پایین آورد و بهش گفت: «ممنونم.»

قبل از اینکه بره اون گفت :«من می‌تونستم همه‌ش رو داشته باشم، می‌دونستی؟»

روباه برگشت «چی؟»

«تو گفتی حتی اگه یه نفر منو به یاد بیاره، من هیچ وقت نمی‌میرم‌. من می‌تونستم. من می‌تونستم اون یه نفر باشم. من می‌تونستم همه‌‌ی تیکه‌هات رو داشته باشم.»

روباه ساکت موند. حتی لبخند هم نزد. می‌دونست فایده‌ای نداره. به راه‌ش ادامه داد. حالا همه قسمت‌های خودش رو به مردم داده بود و چیزی برای خودش باقی نمونده بود. اکثر اوقات دلش برای شخصیت‌هاش تنگ میشد، گاهی دلش می‌خواست اون‌ها رو پس بگیره و بعضی وقتا، خوشحال بود که دیگه اون‌ها رو نداره‌. هرچقدر بیشتر می‌گذشت سنگ‌ها و کسایی که اون‌ها رو بهشون داده بود رو فراموش می‌کرد.

یه روز، وقتی زمانش رسید؛ نشست روی صندلی سبز اتاقش و منتظر موند. منتظر وقتی که دیگه برای فراموش نشدن تلاش نکنه. 

می‌دونی؟ من آدم بامزه‌ای نیستم. حتی یه جوک knock knock درست حسابی هم بلد نیستم ولی یادم میاد وقتی یکی گفت من هرماه پوست بدنم می‌ریزه و من گفتم "مگه ماری که پوست اندازی می‌کنی؟" تو خندیدی. می‌دونی؟ خنده‌ت باعث شد دلم بخواد بامزه باشم.

راستی تو می‌دونستی مارهای سمی گاهی اوقات بخاطر سم‌شون خودکشی می‌کنن؟ منم نمی‌دونستم؛ ولی وقتی شنیدم بچه که بودی یه اسباب بازی مار داشتی و از مارها خوشت می‌اومد فکر کردم شاید برات جالب باشه که بدونی؛ برای همین تمام کتابای بابا رو زیر و رو کردم تا راجع بهشون بهت بگم. 

بیا این لیست مستندا رو ببین‌. این یکی مستند آدمایی‌عه که توسط مار نیش زده شدن. این یکی هم که راز بقاست. راستی تو این سریال رو دیدی؟ همونی که راجع بهش صحبت می‌کرد و تو اتفاقی شنیدی؟ عجب احمقی. 

"آره آرهه منم اون سریال رو دیدم. مگه میشه ندیده باشم؟ وای. بازی متیو توش خدا بود."

"من زیاد قسمت دوم آنابل رو دوست ندارم." عه، توهم؟

"آره واقعا قسمت اول برام نوستالژیه." وای‌ دقیقا، منم همینطور.

"راستی اینا رو ببین، می‌دونستی حیوون مورد علاقم بعد مار این گوگولیان؟" عه واقعا؟ یادم باشه یکی از نقاشی‌هام ازشون رو برات بیارم.

خفه شو. تو همچین نقاشی‌ای نداری. تو حتی نقاشی‌ت هم خوب نیست.

"اوه پس نقاشی می‌کشی؟" آره خیلی کم.

منظورت از خیلی کم یکی در ساله؟ خفه شو. تو نمی‌فهمی.

قبل اینکه برات بیارم می‌دونستم قراره نقاشی مورد علاقه‌ت بشه. یه هفته کار کشیدن ارزششو داشت ولی وقتی رسیدم تا بهت بدم همونجا خشکم زد.

من تنها اونجا ایستاده بودم ولی تو نه.

ترسیدم‌.

کاشکی می‌تونستم همونجا مثل یه مار سمی خودم رو بکشم. یا داخل یه سوراخ بخزم و دیگه هرگز بیرون نیام. 

آخه می‌دونی؟ من شاید موقع ناراحتی‌های بزرگت کنارت نبودم یا اون کسی نیستم که روز تعطیل دلت بخواد باهاش حرف بزنی ولی خب بین همه اون آدم‌های اونجا فقط من می‌دونستم مارهای سمی گاهی اوقات بخاطر سم‌شون خودکشی می‌کنن.

 

8/8

سرما دوست داشتنی و پرستیدنیه. راستشو بخوای بیشتر دوست دارم We fell in love in December رو داشته باشم. 

تنها دلیلی که در حاضر زندگی می‌کنم روزهای یکشنبه و دوشنبه‌ان. بله درست حدس زدی، عشق زندگیمو می‌بینم. و واقعا کاش میشد توی یکی از کلاسای فنون یا تاریخ بمیرم. 


8/9

ما هرکاری کردیم تا نبینه اما آخر دید. بهمون میگه احساساتتون رو تخته ننویسید، "اون" دختری نیست که ازش خوشم بیاد اما گفت خب پس میرم تو خیابون داد می‌زنم. "اون" یکی کسی نیست که حتی یذره هم ازش خوشم بیاد چون شعارمون رو گفت اردک، غاز، مرغابی. و من به اون شمار حرف‌های "باید به نظر مخالفان هم احترام گذاشت" فکر می‌کنم. آدما وقتی تو دو جبه متفاوتن خیلی عجیبن. جفتشون عقیده دارن که می‌دونن چی بهتره. جفتشون فکر می‌کنن اون یکی از مسیر منحرف شده. و هیچکدوم هیچ‌وقت حاضر نیستن خودشونو زیر سوال ببرن. 

جمعیت عصبیم می کنه، کندن پوست لب و قرمز کردن دستام کفایت نمی‌کنه، میرم پایین تا آبی به دست و صورتم بزنم 

دلم می‌خواد فقط از همه جا محو بشم، یا مثل اون روح دستشوییِ هری پاتر که اسمش رو یادم‌ نمیاد تا ابد همونجا بمونم.

در دستشویی شعار داره. هرکسی که بوده میزان خلاقیتش ستودنیه. خندم می‌گیره. 


8/10

مدیر میاد سر صف. بهمون میگه «شما مقام خیلی زیادی ندارید که کاری برای مملکتتون بکنید» یکی داد میزنه «خب خانوم اونایی که مقام دارن چی؟ به اونا هم رحم نمیکنن.»

راست می‌گفت. 

دوباره میرم دستشویی. تمام درهایی که شعار داشت رو بستن. با خودم میگم «یعنی حتی اینجا هم آزادی بیان نداریم؟» 

دیگه نمی‌خندم. 


8/11

کاش فقط میشد خودمو از همه جا محو کنم. مهم نیست چندبار در هفته اینو گفتم. حتی موقع هایی که می‌خندم و خوشحال و شاد بنظر میام، می‌تونی یه دست رو شونم بزنی و با "بریم؟" منو از اینجا ببری. مهم نیست کجا، فقط یجا که هیچکس نباشه، هوا هم طوری باشه که بتونم از سرما بمیرم. هرجا بجز اینجا. آدما خسته کننده‌ان آرامیس. کاش میشد فقط برم و پشت سرمم نگاه نکنم. فقط برم.

 

+عنوان از آهنگ dear reader.

 

we didn't start the fire

Billy Jeol

Birth control, Ho Chi Minh, Richard Nixon back again
Moonshot, Woodstock, Watergate, punk rock
Begin, Reagan, Palestine, terror on the airline
Ayatollah's in Iran, Russians in Afghanistan
"Wheel of Fortune", Sally Ride, heavy metal suicide
Foreign debts, homeless vets, AIDS, crack, Bernie Goetz
Hypodermics on the shore, China's under martial law
Rock and roller, cola wars, I can't take it anymore
We didn't start the fire
It was always burning, since the world's been turning
We didn't start the fire
But when we are gone
It will still burn on, and on, and on, and on, and on, and on, and on, and on
We didn't start the fire
It was always burning, since the world's been turning
We didn't start the fire
No, we didn't light it, but we tried to fight it
We didn't start the fire
It was always burning, since the world's been turning
We didn't start the fire
No, we didn't light it, but we tried to fight it
We didn't start the fire
It was always burning, since the world's been turning
We didn't start the fire
No, we didn't light it, but we tried to fight it

ما. با هم.

منظومه من

نمی‌آیی؟

 

ربه‌کا

از خودم می‌گریزم

و تنم هنوز بوی نم و آهک می‌دهد

 

به‌کالیستا

برای روزهای ناآرام 

چرا ناتوانیم؟

 

to my youth

?How are you

من زنده‌ام

 

خژالت بکش! 

چرا ناتوانیم؟ 

باید زندگی کرد قبلِ مردن

 

after like

ready or not 

anthore love 

 

Take it easy dude

,you can let it go

Es difícil levantarse de nuevo

 

11:47

کوتاه نوشت 3

نوشتن پاداش نوشتن است

 

ناتائیل عزیزم

فراموش مکن های من

هنوز هم به من فکر می‌کنی؟

 

پی‌نوشت1: خیلی وقت بود چالش شرکت نکرده بودم و این واقعا قشنگ بود. از اینجا شروع شده و ممنون از دعوت استلا، سلین و هیون ری=)) تا سه نشه بازی نشه  و دعوت می‌کنم از آیسان، انولا، بلا، سینیور، مونی که خیلی وقته ننوشته، کالیستا، هیرای، میتسوری و همه‌تون دیگه. شرکت کنین.

پی‌نوشت 2: روز وبلاگ نویسی فارسی هم مبارکD:

Clouds

Before You Exit

 

یه روز چشمامونو باز می‌کنیم و می‌بینیم جایی هستیم که نباید باشیم. هستیم، ولی نیستیم. به آسمون نگاه می‌کنیم اما ستاره‌ای نمی‌بینیم. ستاره‌ها گم شدن. ما خودمون دونه دونه از دستشون دادیم تا آسمون رو بدست بیاریم. ما نامید بودیم. وقتی که رو سرامیک‌های سرد نشسته بودیم و شیر و کیک می‌خوردیم ناامید بودیم. وقتی دست‌هامون رو بهم می‌زدیم تا گرم بشیم نا‌امید بودیم، وقتی اشک‌هامون رو گونه‌های سرد می‌ریخت ناامید بودیم، وقتی رویاپردازی میکردیم ناامید بودیم؛ حتی وقتی می‌خندیدیم هم ناامید بودیم. 

تو گفتی روزای خوب میاد، تو گفتی روزی میاد که دیگه نگران چیزی نیستیم، من باورت کردم. من صبر کردم. من مثل تو نبودم. من به ستاره های لعنتی راضی بودم.

حالا وقتی زمانت رو صرف این می‌کنی که چجوری ستاره‌های از دست رفته رو بدست بیاری، من توی سیاهی غرق میشم و به این فکر می‌کنم تا کی‌ میخوای دنبال ستاره‌هات بگردی وقتی آسمون رو داری.

+ آهنگ -تقریبا- بی‌ربطه اما قشنگه و وقتی داشتم می‌نوشتم بهش گوش می‌دادم.