چرا پست انتشار می دین ؟ چرا در حالی که دیگه کمتر کسی می دونه چیزی هست به اسم "وبلاگ" می شینید پشت کامپیوتر و از طریق کیبورد حرف میزنین ؟ چرا برعکس اون همه آدمیایی که رفتن هنوز ادامه می دین؟ چرا وبلاگ نویس هستید ؟
+یکی از سوالایی که این مدت باهاش درگیرم و خودم هنوز براش جوابی پیدا نکردم...
چون کسی قضاوتت نمیکنه
ادمایی که اینجان کمتر ادا و اصولن تا جای دیگه
توییتر..اینستا و...همش ادا و اصول و صرفا برحسب استایل و ظاهر فرده و کمتر کسی واقعا مینویسه.
اینجا انگار هرکی دنیای خودشو داره
چون ۹ سال میشه که بهش وابسته شدم و عادت کردم... :)
سلام :)
اینجا فضای خوبی داره بنظرم :) برای من جایِ خوبیه و توی این تقریبا یک سال دوست‌های خیلی خوبی پیدا کردم که دوست دارم به وسیله‌ی نوشته‌هاشون باهاشون در ارتباط باشم :) و همینطور این فضا باعث شده تجربیات خیلی خوبی کسب کنم D:
فکر میکنم دلیلش برای من این باشه :).
احساس میکنم خیلی عوض شدی :/
قالبت و نحوه نوشتنت!
اینجا مثل یه کلبه می مونه
هممون یه چیز مشترکی داریم که این کلبه چوبی کهنه رو با ساختمون ها و آپارتمان های لوکس توی شهر ها ترجیح میدیم!
این ویژگی مشترک چیزیه که هنوز مارو کنار هم نگه داشته(:
تنها پل ارتباط بین من و کسایی که از هزار و یک جا باهاشون اشنا شدم
پست میزارم چون عشقم میکشه :/
+ اول اینو بگم ؛ چقدر قالبت قشنگ و دوست داشتنی شدهT^T ... واقعا می پسندم خصوصا رنگ بندیشوT^T
بخاطر اینکه فضای اینجا به اندازه ی جاهای دیگه کثیف نیست.و آدمایی پیدا میشن که درکت کنن.اینستا که رسماً به جایی بند نیست .و اینکه آدم می دونه پست طولانییییییی بنویسه و مردم فقط به خاطر عکس انتشاری نیان.و اینکه....چون وبلاگه همین:). و اینکه،اینجا رو@_@
شاید چون کسی نیست که بهمون بگه چی درسته چی غلط . هیچ کس به خاطر افکار مون سرزنش مون نمیکنه . اینجا هم افرادی هستن که مخالف باشن با افکار ما اما بین اون افرادی که انرژی میدن به ادم گم میشن . چون فضاش به نسبت صمیمی تره حس میکنم . و هرکس ازادانه از دنیای خودش صحبت میکنه :) البته اگه دقت کنی همه با هم یه اشتراک های کوچولویی داریم *^*
در مورد سوالت...
خب من خیلی به این موضوع فکر میکنم
ینی با اینکه سوالت اصلا چیز جدیدی نیس برام ولی خیلی سوال قشنگیه و اگه بخوام کامل و جامع بهش جواب بدم تا بتونم یه جوابی ک کاملا در خور و شأنش باشه بنویسم احتمالا تا فردا صبح طول بکشه((: ...
بنظرم آدمایی که تو وبلاگ همدیگه رو پیدا میکنن رابطه هاشون خیلی خاص تر از اونایی میشه که تو فضای مجازی که همه جور آدمی ریخته همدیگه رو پیدا میکنن...میدونی وبلاگ نویس ها خیلی سختی به جون میخرن چون اینجا تلگرام نیست که با دوتا کلیک ساده پست بذاری یا اینستاگرام نیست ک همه چی از همه جا بریزه رو سرت و نفهمی الان کجایی و داری چیکار میکنی... وبلاگ نویس ها خیلی صبورن .. وبلاگ نویس ها خیلی قانع ان و وبلاگ نویس ها واقعا آدمایین که از همه لحاظ برام قابل احترامن ..
و چ قدر افسوس میخورم به حال کسایی ک اینجا رو ول کردن و رفتن تا بقیه ی عمرشون با اون شبکه های مجازی و آدمای توش بگذره ...نمیتونم بگم اونا همشون بدن ..نه! خوب و بد همه جا هست حتی همینجا هم پیدا میشه
ولی یه آشنایی تو شبکه های مجازی
هرگز به اندازه یه دوستی وبلاگی خاص نخواهد بود
اینجا تنها جاییه ک بدون ترس از قضاوت شدن میتونم خودم باشم
سلام:)
خب مال شما رو که نمیدونم
ولی من داخل قسمت درباره من وبلاگم گفتم:)🌹👌
اگر بدون هدف وبلاگنویسی میکردم، مطمئنن مثل بقیه میبایست حذف میشد وبلاگم👌نباید بدون هدف نوشت، چون در اخر سردگمی و با خودت همین سوالات رو میپرسی.
چون بقیه جاها افتضاحن /:
دلیل قانع کننده تر ؟؟؟؟
چی چیه اینستا؟؟؟ همه اش چهار تا عکس بدون محتوا ////:
اصلا من وبلاگ زدم بقیه رو بخونم :")
البته نه این ها... اون اصلیه...
:-)
خودم نزدم افشین زد :/
با تشکر :)
+قالب جدید مبارکه =) D: خیلی خوشگل شده D:
اتفاقا منم با این سوال درگیرم:/
خب وبلاگ در عین اینکه پر خطرترین قسمت فضای مجازیه(بنظر من!) ، امن ترین و صمیمی ترین هم هست(باز هم بنظر من!)
شاید دلیل اصلی موندنم تو فضای وب ، اول شما رفقآ باشین:)
و دوم اینکه گاهی وقتا دل آدم نوشتن میخواد!
من آدمِ نوشتن توی دفتر و سر رسید و این حرفا نیستم.
مجازی ، و بخصوص تو وبلاگ بیشتر حسش میاد:)
دیگه همینا به ذهنم رسید!
چون نوشتن رو دوست دارم و اینجا شبیه کسی میشم که دوستش دارم و چون نوشته ها و احساسات توی نوشته های وبلاگ نویس ها رو دوست دارم :))
وای :)) خیلی زیاد می شه جواب این سوال. من خلاصه ش می کنم چون می دونم احتمالا حوصله ت نمی کشه کلش رو بخونی. (بعدا نوشت: انگار نتونستم خیلی هم خلاصه ش کنم!) دلیل هام خیلی زیادن. یکیش اینکه خب من از بچگی اینجام، و دیگه عادت کردم. اینکه یه قسمتی از روزم مختص خوندن پست های بقیه و کامنت دادن بهشون نباشه، اینکه درگیر این نباشم که پست چی بذارم توی وبلاگم که خاک نخوره، در نظرم عجیب می آد. یه دلیل دیگه هم اینکه خب من وبلاگ نویس ها رو خیلی دوست دارم. در نظرم از خاص ترین آدم هان. می نویسن و زحمت می کشن و وقت می ذارن و خودشون کدنویسی یاد می گیرن و قالب هاشون رو می سازن و ترجیح می دن بیان اینجا تا برن استوری های اینستاشون رو چک کنن و... جدا از اینا، خیلی خوب درک می کنن. قضاوتت نمی کنن و خیلی خوبن. و به قول یومیکو دوستی های وبلاگی خیلی خیلی خاصن. خلاصه آره دیگه. بسه هندونه گذاشتن و نوشابه باز کردن :))))
دلیل دیگه م هم اینکه من دوست دارم خونده بشم. دوست دارم نظر دیگران رو درباره نوشته هام بدونم. اینجا می تونم خودم باشم و همچنین می تونم خود واقعی بقیه رو ببینم. البته که خب بعضی ها هم تظاهر می کنن و اینا، ولی خب تعدادشون خیلی کمتره نسبت به اینستا و بقیه جاها. اینجا آدما دقیقن همون چیزین که هستن... و آهان! یه دلیل دیگه که اینجارو به بقیه شبکه های اجتماعی ترجیح می دم، جدا از چیزایی گفتم، همین قالب هاشه. اینکه خودت می تونی قالبت رو بسازی برام خیلی قشنگه. خیلی دوست دارم این کار رو. توی بقیه جاها مثل تلگرام و اینا فوقش بتونی یه پس زمینه و پروفایل عوض کنی، یا توی اینستا فوقش بتونی تم پیجت رو خودت انتخاب کنی. ولی توی وبلاگ دستت آزاده. هرررکاری که دوست داشته باشی می تونی بکنی. حتی می تونی وبلاگت رو مثل اینستا کنی! (از لحاظ ظاهری) و خب... کد نویسی یکی از چیزهاییه که من توی علاقه م بهش هیچ شکی ندارم. و عمیقا دوستش دارم.
و...
فکر کنم دیگه بسه :دی قرار بود خلاصه کنم مثلا!! (آه می کشد)
واوووو قالبت بهم حس بلو اند گری رو میدهT^T
و خوب در مورد سوالت..
میدونی اینجا حداقل کمتر دیگران تظاهر میکنن و بیشتر خودشونن و البته که اینجا نوشتن خیلی بیشتر به آدم حال میده:)چون بقیه جاها اصلا به نوشته هات اهمیت داده نمیشه..فوقش حوصله داشته باشن دو خط بخونن نه چندین خط رو در مورد یه روزمره ات:)
و اینکه اینجا حس دوستی خاصی بهت میده..میتونی بدون هیچ محدودیتی با آدم های دیگه و مختلف تعامل کنی و مشکلی نیست:)
چون فقط اینجا میتونم راحت بنویسم.
واقعیتش هدف اولم همین بوده. تعامل با بقیه‌ی وبلاگ‌نویسا و خوندن اونا بعدش اومد.
من هر دفه به کسی میگم وب دارم خیلی به نظرشون عجیب میاد و فکر میکنن که عقاید عهد حجری دارم((=
خیلیا هم میگن خب اگه میخوای مخاطب جذب کنی نمیری سراغ جاهایی مثل اینستا یا چنل های تلگرام؟!
و جواب من همیشه اینه که وبلاگ همیشه مثل خونست برام. با خودم راحتم، با نوشته هام راحتم، با کسایی که دنبالم میکنن راحتم و بعید میدونم چیزی وجود داشته باشه که از ابرازش بترسم یا دوری کنم...
به علاوه، مهم نیست اگه آدما کمی تو وبلاگ سراغمو میگیرن. مهم اینه که میدونم همون عده ی کم به نوشته هام و حتی خودم ارزش میدن.
کسایی که وب مینویسن انگار از یه دنیای دیگه ان... چون شاید واقعا سخت یا عجیب باشه اینکه با وجود این همه شبکه اجتماعی که پررنگ شدن توشون مثل آب خوردنه، وبلاگ نویسی رو انتخاب کردن که کار کردن باهاش به مراتب سخت تره((=
جواب من اینه که اینجا میتونم آدمایی رو پیدا کنم و افکارشونو بخونم که مثل خودمن. ازشون حس خوبی میگیرم. و غریبه نیستم.
آخه برای کسایی که نمیدونن چیزی به اسم وبلاگ وجود داره نمی نویسم. حتی برای اونایی که میدونن هم نمی نویسم... یه قسمتیش برای خودمه، یه قسمت بزرگتریش برای خود آیندم.
اگه برای خودت بنویسی این سوالا هیچوقت اذیتت نمی کنه :)
واینکه:خدایا!!! اینجا دیگه کجاستتتت؟ چه زیباست!!
به خاطر این که خودم رو مجبور به نوشتن کنم... اولش فقط همین بود...
اما حالا با داشتن شما احساس خوشبختی بیشتری میکنم و فهمیدم کسایی هم هستن که مثل من یه دنیای آبنباتی و کوله باری از کتاب و انیمه دارن:))
و الان که کامنت موچی و فاطمه رو خوندم دیدم راست میگن...
این جا من خود واقعیم رو به نمایش میذارم... ولی اگه از هم کلاسی هام درمورد اخلاق و رفتارم سوال بپرسی، میگن یه دختر خشک و بی احساسه که به هیچ چیز توی دنیا اهمیت نمیده و با آدمای بی نمک میگرده!
شاید به خاطر قول و قراری که به خودم دادم!
شاید برای خونده شدن نوشته هام توسط خواننده های واقعی و با حوصله!
شاید چون باااید بنویسم و اینجا بدون شناخته شدن شخص حقیقی من و بدون قضاوت تر خونده میشم!
شاید حتی اعتیاد پیدا کردم!
و خیلی شاید های دیگه ...
من همه مجازیجات رو تجربه کردم اول فیس بوک بعد وایبر اینستا واتساپ و ...ولی دو جا من رو توی خودش نگه داشت وبلاگ و توییتر و به این خاطر که آدم ها هم دیگر رو نمیشناسن و همین باعث میشه خیلی راحت بنویسن و افکارشون رو آزاد کنن و همینطور احساس میکنم آدماش بیشتر اهل فکر کردن هستن به سبب نوشتن پست هاشون.
چون وبلاگ وبلاگمونه!
جایی که میتونی بنویسی و بنویسی و بنویسی. بدون اینکه بترسی که جوهرت برای اینکار کم بیاد یا کاغذت تموم بشه، بدون اینکه بترسی نوشته ای که نوشتی اون گوشه خاک بخوره و هیچکس نخونتش و بدون اینکه بترسی شاید... یه روزی دوستایی که پیدا کردی رو از دست بدی=)
گفتم که دوستیای بلاگی... یکی از خالص ترین دوستاییه که آدم میتونه پیدا کنه، چون مجبور به دوستی نیست=))
@میس رایتر
-_-
جواب کاملی بود -_-
+چقدر همه قشنگ نوشتن=))
اول) وااااهااااییییییی چه قالب خوششگلیییییییییییی😍😍😍😍😍
دوم) جواب سوال=)
چون اینجا به نظرم کسی تظاهر نمیکنه! اینجا با اگاهی به اینکه ادمای زیادی حرفامونو نمیخونن با کیبورد ور میریم چون به نظرم خیلیامون در بند نعداد فالوور ها و لایک و کامنتا نیستیم!
و اینجا هر چقدر که خواستیم حرف میزنیم، چرت و پرت میگیم و دنبال کسی میگردیم که ما رو با همون چرت و پرتها مون دوست داشته باشه! نه فقط جمله های فیلسوفانه زیر عکس پست :/
و مهم ترین قشنگیش به نظرم اون قسمتیه که همو نمیبینیم :) هر جور که دوست داشتیم همو تصور میکنیم! و تا به یکی گفتی بیا دوست شیم نمیگه اصل بده عکس بده :/ همدیگه رو با همون هویت من در اوردی میشناسیم =")
کلللا این فضا یه جور خاص و دوستداشتیه :)
به این فضا معتادم *-*
سلام
بعضی وقتها حس میکنم که باید بعضی چیزها رو بگم و نمیدونم به کی! میام توی وب مینویسم که شاید یکی پیدا بشه بخوندش!!
شاید دلیل اصلی وب زدنم همین باشه
چون اینجا فرق میکنه با همه جا، اینجا عجیب راحت میتونی بنویسی و خودت باشی و کسی هم بی جا تو رو قضاوت نکنه یا دلت و بشکنه. درسته خیلیا اینجا رو فراموش کردن اما واسه‌ی خودش یه صفای دیگه ای داره چون آدمای فوق العاده ای اینجا هستن:)))
واسه ی همینه که ما به وبلاگ نویسی که سخت تر از کار با اینستاگرام و تلگرام هست تن میدیم:}
نفهمیدم! چرا بایدباعث خودسانسوری باید بشه؟
T_________T
نمیدونم واقعا نمیدونم!!
هروقت توی بیان هستم به اینستا هم حواسم هست. یعنی الان که دارم این رو مینویسم وقتی علامت پیام اینستا میاد میرم پیام رو میخونم جواب میدم میام دوباره مینویسمش :/
ولی اگه بخوام برای نوشته هام بینشون انتخاب کنم.. بازم نمیشه :/ چون هرچی توی اینستا میذارم اینجا تغییرش میدم میذارمش :) :/
وای منم دقیقا موقع نوشتن کامنت داشتم به این فکر می کردم که پتانسیل پست شدن رو داره =)
آره دیگه از روی اون گفتم D:
هم میدونم هم نه! داتان مفصلی داره شاید...ولی میدونم اینجا اون تظاهری که توی اینیستا و تلگرام به خاطر اینکه نزدیکانم هستن رو ندارم چون اینجا نیستن و راحتم...
خب حتما یکی از این شاید هایی که گفتم برام بایدی شده که الان هنوز دارم وبلاگ نویسی میکنم. هیچ جای دیگه نشده این شاید هام رو محقق کنم!
اجباری نیست که کسی دست بیخ گلوم گذاشته باشه، اجبار دله :))
راستش چون حس خوبیه که میتونی بقیه رو با نوشته هات خوشحال کنی.
می خواستم مثل بقیه تک بعدی و یک رنگ نباشم و این قابلیت رو هم به بقیه نشون بدم 😁
در حالی که دیگه کمتر کسی می دونه چیزی هست به اسم "وبلاگ" هست
دلیلش همینه برام، شلوغ نیست و....
البته تنها جایی که میتونم خودم باشم یا حداقل شبیهش باشم..
دوست دارم بنویسم حتی اگه بد مینویسم...
...
به شلوغی قبل آره، خیلیا رفتن یا کم تر مینویسن. مخصوصا هم سن و سال های من. ولی تجربه توییتر میگه بهتره همون کمتر کسی بدونه.*وی حالا از ورود به توییتر وحشت دارد * ما از بیرون فرار میکنیم میایم اینجا، یه جور کافه دنج، بیان و حتی توییتر برای من اینطوریه. اصلا مطلب نویسی برام مطرح نیست.
درسته که کمن ، ولی هنوز هستن ! نسلمون هنوز منقرض نشده و ایشالا هم نمیشه =") متاسفانه خیلیا اصلا نمیدونن وبلاگ چیه :|
من خودم اومدم ، چون حرف زدن از این طریق ، برام خیلی راحت تره *-*